One world, one dream?

Na 16 dagen zijn de Spelen zo goed als voorbij. China heeft laten zien dat het in staat is om prima Spelen te organiseren. De Chinezen stralen een trots uit richting hun land waar wij nog wat van kunnen leren. Natuurlijk bestaat 'de' Chinees net zo min als 'de' Nederlander, maar de Chinezen waren in elk geval eensgezind om van deze Spelen iets moois te maken. En dat is gelukt.

De harmonie staat hoog in het vaandel. We hebben deze Spelen niet gehoord van ongeregeldheden of demonstraties. Helaas zullen we nooit weten of er geen protest was of dat de buitenwereld het simpelweg voor het lapje gehouden is. Ik heb zelf in Beijing geen Tibetvlag gezien en van geen demonstratie gehoord. Enkel deze mannen met hun stil protest (zie foto). Ze dragen een zelfgemaakt t-shirt waarin ze de situatie in Tibet veroordelen. Maar op deze manier over straat gaan durfden ze toch maar niet. Je weet nooit.

De drie thema's van de Spelen waren: Groene Spelen, Hightech Spelen en Spelen van het Volk. Het milieubewustzijn van de Chinees is tijdens de Spelen toegenomen en de Spelen zijn de meest geavanceerde Spelen op technologisch gebied ooit. Wat dat betreft zijn de Spelen geslaagd. Spelen van het Volk? Een groot deel van de bevolking van Beijing heeft vol trots de Chinese cultuur uitgedragen en hier zegt men dat de inwoner van Beijing over het algemeen beter zijn geworden van de Spelen. Nu maar wensen dat deze positieve ontwikkelingen niet van tijdelijke aard zijn en dat dit op enige manier hoop biedt voor de toekomst. Is ie toch nog niet zo gek, die slogan: One world, one dream?

GOUD!

Misschien wel door velen verwacht, maar daarom niet minder mooi: de hockeydames hebben goud! Het stadion was oranje gevuld, en ook in het Holland House werden Marc Lammers en zijn vrouwen begroet door massaal toegestroomde Nederlandse fans.

De drukste huldiging tot nu toe? Het publiek droeg de dames in elk geval op handen en alles wat oranje was vierde feest.....de Dames zelf schijnen nog tot in de vroege uurtjes doorgegaan te zijn op een dakterras ergens in de kroegenstraat van Beijing...nu de mannen nog!

Berekenen, voorspellen en winnen!

Groningse economen voorspelden een tijdje terug dat Nederland twintig plakken zou halen tijdens de Spelen in Beijing. De heren Kuper en Sterken hadden er een speciaal econometrisch rekenmodel op losgelaten, gebaseerd op historische successen, bevolkingsomvang, inkomen per hoofd van de bevolking en recente successen. Chef de Mission Charles van Commenee schroefde de verwachtingen nog eens op en wilde een plek in de top tien van het medailleklassement.

Met nog drie dagen te gaan staan we op plek tien in het medailleklassement en hebben we weliswaar ‘ slechts’ 15 medailles, toch hebben we nu al twee gouden plakken meer dan de Groningse heren voorspelden, namelijk zes. En daar kan nog het één en ander bijkomen de laatste dagen. Ongetwijfeld volgen na de Spelen de analyses, de evaluaties en de lijstjes met plussen en minnen. Of we zelf nou vinden dat we aan de verwachtingen voldaan hebben of niet, het buitenland kijkt nu al vol bewondering naar Nederlandse sporters en supporters.

Het buitenland komt naar ons toe om te kijken hoe we dit toch voor elkaar krijgen als minuscuul landje. Op de tribunes bij het hockey zit een groep Indiase coaches; zij vragen zich af hoe het mogelijk is dat zij twintig jaar geleden hockeygrootmacht waren en nu de boot gemist hebben. Ze volgen het Nederlandse team vanaf de tribunes en hopen met de kennis die ze hier opdoen in de toekomst ook weer mee te tellen.

Er zijn meer coaches die Nederland op de voet volgen. Ook in Chinese kranten worden ‘we’ genoemd en geroemd. Iedereen kent het Holland Heineken House als de ‘ place to be’. Niet alleen de Amerikaanse bondscoaches van het basketbalteam die ik tegenkwam op de muur, maar ook onder meer de Australische en Engelse medaillewinnaars, Canadezen, Zweden en Zuid-Afrikanen hebben de weg naar de oranje feesttempel gevonden. Een groep Brazilianen observeert de Nederlanders alvast, omdat ze de Spelen in 2016 willen organiseren, en willen zien hoe je feest maakt (ik dacht dat de Brazilianen daar zelf prima toe in staat waren, maar zelfs zij zijn onder de indruk van de Nederlanders op de Spelen).

Het lijkt mij tijd voor een goede campagne, zodat Nederland zelf de Spelen weer eens binnen gaat halen (2028 moet het gaan gebeuren). En dan eens kijken of we de hoge verwachtingen die we zelf hebben en die het buitenland inmiddels van ons heeft qua sfeer en prestaties waar kunnen maken. Volgens het Gronings model brengt het thuisvoordeel extra succes. Deze Spelen hebben dat wel bewezen. Kijken of we dan wel tot twintig medailles kunnen komen?

Chinees sporthart kan liefde gebruiken

Op de tribune bij de hockeywedstrijd Nederland-Argentinië was de sfeer fantastisch. De Nederlanders verzonnen lied na lied, het plukje Argentijnen zong dapper, zelfs na een 5-2 achterstand, een strijdlied voor hun team.

Veel Nederlanders waren niet gewoon in een oranje shirt gekomen, maar hadden zich eens flink uitgedost voor deze wedstrijd. Van oranje kip tot melkmeisje totaan Elvis. De enkele Chinees die was gebleven na de gewonnen wedstrijd tegen Duitsland, sloeg het met nieuwsgierigheid gade. Elvis moest met iedereen op de foto.



Voor een Chinees is het tonen van emoties een teken van zwakte. Maar hoe moet dat nou als je op een sporttribune zit om je team aan te moedigen? In de stadions zie je een raar soort 'emotie' bij de Chinezen. Het lijkt een aangeleerde truc. Voor de tribunes staan jonge meisjes en jongens het klapvee aan te moedigen en op grote schermen wordt voorgedaan hoe je op verschillende manieren een wave kan doen. De Chinezen klappen dus keurig en vinden de wave prachtig. Maar de echte beleving heb ik nog weinig gezien. Bij het beachvolleybal schreeuwden ze massaal hun Chinese team naar de overwinning, maar toen die behaald was, leek het alsof de werkdag ‘juichen’ voorbij was en gingen de Chinezen massaal van de tribunes. Terwijl daarna toch de topwedstrijd tussen de dames uit Brazilië tegen Australië op het programma stond. Bij het voetbal juichen ze net zo hard bij een hoge uittrap van de doelman als bij een prachtige actie van Messi. Het zijn perfect georganiseerde Spelen, maar het sporthart van de Chinezen kan nog wel wat liefde gebruiken. En daar is meer voor nodig dan een paar juichmeisjes.

Angst zon vervangt angst smog

Voor de Spelen begonnen maakten wij ons enorme zorgen over smog en luchtvochtigheid. Tijdens de Spelen is het aantal auto's op de wegen gehalveerd en elke dag houden alle automobilisten van Beijing zich keurig aan de afspraak: de ene dag rijdt het oneven nummerbord, de andere dag het even nummerbord (taxi's en bussen uitgezonderd). Op de wegen is veel politie, en overal hangen camera's; wie de regels overtreedt wacht een forse boete. Ik heb tot nu toe nog geen ongehoorzame automobilist gezien.

Ondanks al deze maatregelen zijn de wegen in Beijing nog steeds stukken drukker wanneer je het vergelijkt met de gemiddelde snelweg in Nederland. Ons fileleed valt hierbij te verwaarlozen.
Na wat fikse stortbuien aan het begin van de Spelen, schijnt hier nu bijna elke dag de zon. Het lijkt er dus op dat het tijdelijk sluiten van bedrijven en het halveren van het aantal auto's wel degelijk tot een verbetering van de luchtkwaliteit leidt. Ook de speciale site van het KNMI is elke dag hoopgevend over de luchtkwaliteit. De zon dus. In Nederland zouden we deze zomer blij zijn met wat extra zonnestralen, dus je zou denken dat ze in Beijing, waar ze helemaal weinig zon zien in een jaar, blij zijn met deze plotselinge zon.

Niets is minder waar. De Chinezen zijn bang voor de zon. Ze willen het liefst zo wit mogelijk blijven, de zon is veroorzaker van huidkanker. Dus lopen de Chinezen massaal met grote zonnehoeden, kleppen, extra armbedekkingen en lange broeken rond. En natuurlijk met paraplu.

Maar wie het helemaal goed wil doen, bedekt zich tegen zon en smog.
En dan is dit het eindresultaat:

Gevallen held

Gisteren is er iets unieks gebeurd. Iets wat niet werd verwacht, wat niet de bedoeling was, en wat zeker niet zo gepland was.

Deze ideale schoonzoon moest China namelijk aan het eerste goud in het Birdsnest helpen. Maar het gebeurde niet. Sterker nog: hordenloper Liu Xiang heeft gefaald en de Chinese natie toont eindelijk haar emoties. Vandaag geen foto van een gouden medaillewinnaar op de voorpagina van de Chinese kranten, maar een Chinese atleet met een van pijn vertrokken gezicht. Liu had in 2004 goud gewonnen bij de Olympische Spelen in Athene en sindsdien gaat hij door voor de ideale Chinese schoonzoon en de perfecte sporter.

Zijn billboards hangen door de stad en zijn biografie ligt in de winkels. Hij was een zekere medaillekandidaat en het moest goud worden. Maar een achillespees-blessure dwong hem gisteren op te geven.

Ik zat gisteren in de taxi toen ik het nieuws hoorde. De persconferentie werd live uitgezonden, in het Chinees en Engels. De coach van Liu brak van ongeloof, de hoofdcoach van het Chinese atletiekteam kon zijn emoties niet bedwingen toen een journalist voor de zoveelste keer vroeg of Liu niet ten onder was gegaan aan de druk.

Toen ik later beelden zag van het stadion en de massaal teleurgestelde fans (en inmiddels zijn ze kwaad op Liu heb ik begrepen; hij verstoort hun Olympische droom!), was ik eigenlijk wel een beetje blij. Het is lullig voor Liu, die echt een aardige vent schijnt te zijn, maar het is wel prettig om na bijna twee weken China eindelijk eens oprechte en pure emoties te zien bij het Chinese volk!

Als het echter aan de Chinese Vice-president Xi Jinping ligt, gaan we in de toekomst toch vooral weer braaf klappende Chinezen zien. Hij zegt: "We hope he will take proper rest and focus on his recovery. We hope that after he recovers, he will continue to train hard and struggle harder for national glory."

Analfabeet én slechtziend? Word taxichauffeur in Beijing

Vandaag ben ik mijn taxi uitgezet. Waarom? Ik noem het een communicatieprobleem.
De taxichauffeur spreekt geen Engels en ik geen Chinees.

Probleem één: in mijn tas zit standaard een kaartje van mijn hotel (in het Chinees), maar niet alle taxichauffeurs kunnen lezen. Ook kunnen ze niet allemaal goed zien trouwens, ik heb er al een paar met vergrootglas meegemaakt en letterlijk met de neus tegen de voorruit is ook geen uitzondering.



Na een paar dagen oefenen kan ik mijn straatnaam aardig uitspreken en mijn hotelnaam ook als het moet. Maar ook dat is geen garantie tot succes. Als ik het adres noem, beginnen ze vaak aan één stuk door te ratelen en als ik dan niet begrijpend terugkijk, maken ze een wegwerpgebaar dat ik de taxi uit moet. Als ik niet snel genoeg uitstap, dan krijg ik nog een paar Chinese woorden met me mee.



Tijdens de Spelen is er een aantal trucjes voor de taxiënde chauffeur. Zo is er een speciaal nummer dat ze eigenlijk moeten bellen als ze het even niet meer weten. Er hangt een tolk aan de andere kant van de lijn en zo komen we er samen uit. Sommige taxichauffeurs hebben ook een soort folder in de trant van: ‘hoe en wat in het Engels’ in de auto liggen. Daarop staan twintig belangrijke zinnen in het Engels, Frans en Chinees. Een handige taxichauffeur pakt meteen deze kaart, jij wijst wat en je gaat op pad.



Maar er zijn ook chauffeurs die zéggen dat ze wel weten waar ze naartoe moeten, maar die het eigenlijk ook niet zo heel goed weten. De route van de stad naar mijn hotel weet ik inmiddels aardig uit mijn hoofd. Er zijn uiteraard meer wegen die naar Rome leiden. Maar dat de ene weg 34 yuan kost en de andere 65 yuan, dat is wel een beetje vreemd. Of ze de weg niet precies weten en dus maar wat doen net zo lang tot ze in de buurt zijn, of dat ik belazerd word waar ik bijzit, dat is me niet helemaal duidelijk. De zin "We rijden om. Er is een kortere weg" staat niet in de taxi folder.

Handleiding voor de olympische metroreiziger

Als je naar de Olympic Green wilt met de metro, moet je er even de tijd voor nemen. De Olympic Green, is het hart van Olympisch Beijing. Het Olympisch dorp is er gevestigd, net als de grootste stadions. Het lijkt simpel. Overstappen vanaf lijn tien naar lijn acht, vervolgens één, twee of drie haltes de metro pakken en je bent er. Maar trek er gerust een uurtje voor uit, voor dat laatste stukje reizen.

Met een toegangskaartje kom je gratis de metro in. Enige beveiligingsmaatregel: tassencontrole. Als je al een kaartje hebt gekocht, kun je trouwens alleen maar precies naar de halte die je vooraf hebt aangegeven zo heb ik gemerkt. Mocht je net als ik twee haltes voor aankomst denken: ik heb zin om het laatste stukje te lopen: tant pis. Zodra je je kaartje voor de uitgang houdt, begint alles te zoemen en rood te kleuren en van schrik denk je dan: ik loop maar weer rustig terug die metro in en reis gewoon verder met de metro lijn 10 richting Olympic Green. Maar dan.



Je weet je uit metro 10 te wurmen en vervolgens moet je eerst helemaal het metrostation uit en de meute volgen naar de enige Olympische metro. Daar begint de zwaardere check up. Je kaartje wordt gecheckt, de tassencontrole volgt nog een keer en je wordt gefouilleerd. En uiteraard hangen overal onzichtbare camera’s. Ik heb mensen gehoord die hun lippenstift op de lippen moesten smeren om te bewijzen dat het echte make up was. Zelf heb ik enkel mijn deodorant op moeten spuiten als bewijs van echtheid. Aanstekers mogen niet mee naar binnen en liggen keurig te wachten op een nieuwe gebruiker (al zijn er binnen bij de stadions wel rokersplekken, wat dan toch een beetje vreemd is).



Drinken moet de prullenbak in en eten is een twijfelgevalletje. Soms mag je je Chinese cakejes gewoon mee naar binnen nemen, maar een volgende keer kan je kauwgom al de prullenbak in. Het is maar net hoe de pet staat van de zoveelste Chinese beveiligingsvrijwilliger.

En uiteraard ben je niet de enige, dus de check up kan wel even duren. Chinezen lijken een keurig volk. Ze staan netjes in de rij. Maar als het op voordringen aankomt (niet alleen in de metro, maar ook in de taxi) zijn ze meesterlijk! Je hebt het niet door, maar jij staat nog te wachten en de Chinees die net zes rijen achter je stond is allang de poortjes gepasseerd.



Enfin, als je dan uiteindelijk de Olympic Green binnenkomt en de zon schijnt, dan weet je weer waar je het allemaal voor gedaan hebt.

Chinezen willen vooral zélf op de foto

Tsja, ook ik kon het even niet laten. Ik heb gefilmd en foto’s gemaakt als een dolle, want wat was het gisterenavond fantastisch op het Centre Court van de tennisbanen op de Spelen. Nadal tegen Djokovic. Na meer dan twee uur steengoed tennis, wint Nadal in de derde set zijn halve finale.



Terwijl hij de laatste tijd zo’n beetje alles gewonnen heeft wat er te winnen viel, valt hij op de grond, springt in de lucht en is hij zo blij als een kind. En dus is hij vanaf nu mijn favoriete tennisser (ondanks alle fantastische imitaties van Djokovic, zie Youtube)!

En ik was bepaald niet de enige die volop plaatjes aan het schieten was.



Wij associëren Japanners altijd met fototoestellen om hun nek, overal flitsend op de foto, maar sinds de Spelen weet ik beter: de Chinezen overtreffen de Japanners met gemak. Ze maken overal en altijd foto’s. En het mooie is: ze staan er bij voorkeur altijd zelf op. Niet eens per se lachend, maar vaak serieus en gewichtig kijkend, en echt poserend. Spontane foto’s heb ik nog niet genomen zien worden. Het is meer een soort van bewijs: ik was erbij! Je kunt serieus geen Olympische locatie bezoeken zonder bijna letterlijk te struikelen over fotograferende en poserende Chinezen.

Ik was met een Chinese op stap, Iris, en ook zij wilde foto na foto. Dáár was ik niet meer verbaasd over. Bij de eerste foto was ik wel enigszins overdonderd, bij de tweede foto een klein beetje beledigd, maar na een stuk of vijf wist ik: het lag niet aan mij. De Chinese manier van fotograferen is net even anders dan die van ons. Op geen enkele foto wilde mijn Chinese vriendin met mij op de foto. Ze wilde op elke foto zelf in beeld. Alleen. Drie keer raden wie die foto’s kon maken...

De achterkant van de Olympische medaille

Er zijn nog steeds Chinezen die op straat rochelen, maar als ik de mensen hier moet geloven is dat niks vergeleken bij de normale situatie; dan schijn je Tian’anmen Square alleen in hink-stap-sprong over te kunnen steken om de fluimen te ontwijken.

De Chinezen hebben de stad schoongeveegd. Het afval dat de Chinezen (en de rest van de wereld) op straat gooit, wordt keurig opgeruimd door schoonmakers. Je kijkt als toerist je ogen uit als je al die glimmende wolkenkrabbers en de mooie nieuwe architectonische hoogstandjes langs de autowegen ziet staan. Het ‘nieuwe’ China, vol mooie gebouwen en westerse bedrijven.
Waar geen prestigieuze gebouwen staan, zie je schermen met het onvermijdelijke One World, One dream en andere Olympische oneliners.



Achter die schermen, daar gebeurt het. Daar beginnen de hutongs, de leefomgeving van de minder rijke Chinees. Voor de Chinese overheid blijkbaar iets om je voor te schamen in deze tijden.



Als je door een hutong wandelt, lachen de mensen vriendelijk naar je. Ze kennen allemaal één Engels woord en dat is ‘hello’. Dat vinden ze dan ook prachtig en je krijgt het als blonde, westerse vrouw in hoog tempo op je afgevuurd. Ik lach vriendelijk terug en word meteen uitgenodigd om aan te schuiven aan tafel. Chinees biertje erbij en ze lachen hun tanden bloot. En dan wordt het lastig: verder dan ‘hello’ gaat de Engelse woordenschat van de hutong-Chinees niet. En veel verder dan ‘ni hao’ gaat mijn woordenschat niet. We lachen wat naar elkaar en ze willen allemaal met me op de foto.



Hier geen Olympische vlaggetjes of slogans. Zijn ze überhaupt op de hoogte van de enorme medaillejacht van hun Chinese sporters?

De blauwe shirtjes zijn overal

De eersten zie je al als je op het vliegveld bent. Je kunt ze tegenkomen op straat, meestal aan een tafeltje onder een parasol, in de metro, op het kruispunt van een groot verkeerspunt, voor de ingang van een stadion, in het stadion, overal eigenlijk. Ze zijn meestal jong, student en hebben een blauw t-shirt aan. In totaal zijn er ongeveer 70.000 vrijwilligers in Beijing.



Zelfs mijn hotel heeft een vrijwilliger. Bij aankomst komt hij me tegemoet. Deze jongen is student en als ik iets wil weten in het hotel moet ik naar hem vragen. Hij heeft alleen niet gezegd hoe hij heet en sinds onze eerste ontmoeting bij aankomst in het hotel is hij in geen velden of wegen te bekennen. Tot zover deze vrijwilliger. Meestal gaat het anders. De vrijwilliger is namelijk bijzonder goed getraind. Ten eerste in het uitspreken van enkele basiszinnen Engels. Als je een vragende blik op je gezicht hebt, komt er direct een vrijwilliger op je af met de vraag: "Can I help you?" en vervolgens komen alle vrijwilligers die in een straal van 100 meter in de buurt zijn ook even kijken of ze je kunnen helpen. Want vraag je namelijk niet de weg maar heb je een vraag in een moeilijkere categorie, is de kans groot dat de meerderheid van de vrijwilligers in de buurt het niet helemaal snapt. Sta je in het metrostation een kaartje te kopen bij een automaat en je kunt even niet de juiste muntstukken vinden dan graaien zo nog net niet je portemonnee uit je handen om met zijn drieën tegelijk de goede muntstukken voor je te pakken.



Bij de ingang van een stadion staan ze keurig in rijen opgesteld en zeggen ze allemaal "welcome" tegen elke westerling die langsloopt. Dat moet dus duizenden keren per dag gebeuren. Dat is in het begin supervriendelijk, maar als je tien Chinezen achter elkaar tegenkomt, vraag je je toch af of ze niet iets teveel vrijwilligers ingeschakeld hebben. Als je Ni hao terugzegt, beginnen ze trouwens spontaan te giechelen.

Mijn strengste vrijwilliger kwam ik tegen toen ik naar het internationale mediacentrum ging. Voor ik naar binnen mocht moest mijn tas door de controle. Er zat een flesje water in. Ik moest een slok water doorslikken van deze jonge snotneus. Toen bleek dat ik niet ter plekke in elkaar zakte mocht ik doorlopen.

En dan dit: deze dames kwam ik vanmorgen tegen bij het beachvolleybal. Ook vrijwilligers??

Het dak eraf!

De Chinese televisie heeft ook een bezoekje gebracht aan het Holland Heineken House. NOC*NSF-voorzitter Erica Terpstra legt enthousiast uit dat het hier fantááástisch is.

In de aanloop naar de Olympische Spelen kwam Terpstra ook een paar keer langs bij Pauw & Witteman. In april vlogen Erica Terpstra en Erik van Muiswinkel elkaar in de haren over de Spelen in China en de mensenrechtensituatie in dat land. Je kunt hun stevige discussie hier bekijken.

Het dak gaat er weer af in het Holland Heineken House. De eerste die het aandurft om over het publiek te crowdsurfen is Deborah Gravenstijn. De judoka sleepte de eerste zilveren plak voor Nederland in de wacht. Genoeg reden voor een knalfeest!



Willem-Alexander en Maxima doen ook een dansje mee.

Drukte op de Chinese Muur

Aangekomen in Beijing is het tijd om de muur te 'beklimmen'. Beklimmen is niet het goede woord, want er gaat gewoon een soort skilift omhoog die je in tien minuten op de Muur brengt. Dat lijkt relaxt, maar van daaraf is het niet gewoon een zondagswandelingetje wat je maakt.
Je klimt op en af over de grote stenen trappen en daarin ben je niet alleen. Elke Olympische toerist, Chinees of geen Chinees, maakt van de gelegenheid gebruik om dit uitstapje te maken. En ook de topsporter weet tijdens de Spelen de muur te vinden. Een enkele speler van het huidige Dreamteam van Amerika en de hele staf van het basketbalteam is vanmorgen uit het Olympische dorp vertrokken voor dit culturele uitstapje. "We played late last night, so most players are still asleep", aldus een coach. Maar basketballer Chris Bosh van de Toronto Raptors is wel vroeg (wat heet vroeg, we zijn er rond elf uur en het is een uur rijden) zijn bed uitgekomen en ziet er uit als een ware toerist. De Chinezen vinden het prachtig, al die grootheden op hun muur. Zelfs al hebben ze gisterenavond met 101-70 verloren van deze reuzen.



Ik ben opnieuw met mijn Chinese kennis Lisa op stap en zelfs zij, geen sportliefhebber, is gegrepen door de Olympische koorts. De Chinezen kunnen er ook niet aan ontsnappen want overal waar je kijkt zie je de vijf ringen, maar liever nog Beibei, Jingjing, Huanghuang, Yinhyinh en Nini, die schattige Olympische mascottes. Zelfs overal in de metro word je volgegoten met olympische informatie, tot aan de spelregels van het voetballen en de afmetingen van het hockeydoel aan toe.



Als we even later op de muur rolstoeltennisser Esther Vergeer tegenkomen, blijkt zij in haar rolstoel minstens net zo'n grote attractie als de Amerikaanse basketballers. En als ik vertel dat Esther in september grote kans maakt op goud tijdens de Paralympics, wil mijn kennis Lisa natuurlijk ook met haar op de foto.

Esther Vergeer was op 30 oktober 2007 te gast in Pauw & Witteman. Ze vertelde over haar reis naar China die zo op uitnodiging van NOC*NSF had gemaakt. Het verblijf in China was Esther niet zo goed bevallen. Op straat voelde ze zich net een attractie zo werd ze aangestaard. Ook bleken veel gelegenheden, winkels, restaurants en bezienswaardigheden voor rolstoelers niet toegankelijk.
Klik hier om het gesprek met Esther in Pauw & Witteman te bekijken.

Chinezen klappen ook voor Bush

Vandaag is ook Shanghai Olympisch. Ik ben op pad met Iris, een Chinese die ik gisteren in de kroeg heb leren kennen. Een kennis van haar heeft haar kaartje voor de openingsceremonie voor 10.000 euro verkocht. Die is nu bijzonder rijk. Iris lijkt het toch niet te begrijpen! Mijn nieuwe kennis vertelt me dat het nu overal op straat over de Spelen gaat. China is trots op China. En inderdaad, de opening was spectaculair mooi. Ik zat dus in een kroeg in de hippe, sjieke wijk Xintiandi. Aan een volunteer had ik gevraagd waar je de opening goed op een groot scherm zou kunnen zien en hij wees me hierheen. Even vergeten dat locals bij dit soort vragen liever iets moois aanwijzen dan iets goeds. Een groot scherm met iets olympisch was dus nergens te bekennen. Er was geen taxi meer te krijgen, dus mijn opening moest hier gekeken worden. Na een besloten feest, een rustig restaurant en een eetgelegenheid zonder televisie kwam ik in deze kroeg terecht. Veel Chinezen en een enkele toerist zaten gespannen naar de beeldbuis te kijken. Ze klapten keurig bij de show, maar toen hun president in beeld kwam, ging het echt los, alsof er een popidool de kroeg binnen kwam lopen. ‘Wij houden van China, het gevoel voor Hu Jintao komt uit het hart, dat de Chinezen houden van hun leider: ‘‘Dat heb je toch gezien?’’, zegt Iris.



Als even later Bush op het scherm verschijnt klinkt ook een beleefd applaus. Het Chinese meisje naast me in de bar heeft niks gehoord of gezien van de recente kritiek van Bush op China. Iris zegt dat ze de kritiek wel kent via internet, maar dat het toch beleefd is om te klappen. We moeten in harmonie leven met elkaar, dus kun je best klappen voor Amerika. One world, one dream?

Hoe lang is deze Chinees?

Na een goede vlucht ben ik gisteren in Shanghai aangekomen. Een taxichauffeur slingert me door de file van het vliegtuig naar mijn hotel (en wij maar denken dat Zuid-Europeanen af en toe wat roekeloos rijden…valt bij nader inzien best mee). Onderweg hoor ik hét Olympische ‘volkslied’, maar verder straalt de stad weinig feestelijks of Olympisch uit. Er is bijna net zoveel reclame voor de Expo, die in 2010 in Shanghai plaatsvindt, als voor de Olympische Spelen.

De kranten besteden vandaag wel aandacht aan Olympisch nieuws. Veel plaatjes van juichende Chinese voetbalvrouwen en natuurlijk ook de laatste kilometers van het Olympisch vuur. In Beijing lijken er weinig problemen om het vuur gaande te houden. Gisterenavond zond de staatstelevisie CCTV de mars live uit. Best saai om (als je niet kunt slapen van de jetlag) uren naar naar te kijken, zeker als er niks gebeurt, maar de Chinezen langs de weg vinden het fantastisch en juichen zich een schorre keel.

De man op de foto is Yao Ming. Hij kon blijkbaar ook wat tijd vrijmaken van zijn basketbaltraining om het vuur een paar honderd meter verder te brengen. Ming is de langste speler van de NBA en dat is Lang: 2.29 meter!! Er gaan vreemde geruchten over hem de ronde: zijn -lange- ouders zouden bewust bij elkaar zijn gebracht om een sportgrootheid voort te brengen. Of het nou waar is of niet, het is ze in elk geval gelukt.

Vanmiddag liep ik langs de Shanghaise Madame Tussaud aan de Nanjing Road, zeg maar de Kalverstraat van hier, maar dan kilometers langer. Ik was benieuwd welke grootheden hier zouden staan. Een beetje teleurgesteld zie ik in zaal 1 ook gewoon Madonna, Brad Pitt, Julia Roberts en Tom Cruise in replica staan. Maar een paar zalen verder gelukkig ook Yao Ming. Alle Chinezen wilden met deze grote nationale held op de foto! En ik kon natuurlijk niet achterblijven.…(‘ Hoe lang is een Chinees? ’ is nu wel een hele flauwe grap trouwens) .

De dag voor de opening is het Olympische voetbal al begonnen en ik ben erbij! De receptioniste van het hotel wil me naar het verkeerde voetbalstadion aan de andere kant van de stad sturen (de mensen in Shanghai hebben blijkbaar geen spoedcursus OS gehad), maar mijn oplettende taxichauffeur brengt me gelukkig goed op weg, we gaan naar het Shanghai Stadium. Merk weinig van strenge securitychecks en in mum van tijd sta ik binnen (vrees dat dat in Beijing wel anders wordt), en met mij zo'n 80.000 Chinezen. De Tsjechen spelen gelijk tegen de Aussies (saai!) en ...Lionel Messi wint van Ivoorkust. Fantastische wedstrijd. De Chinezen juichen voor iedere speler die over de middellijn komt en ook maar iets van een actie maakt. Fanatiek doen ze mee met elke wave en proberen ze in het Engels Argentina of Ivory [wordt dus ' ivolie' ]Coast naar de overwinning te schreeuwen. Ben benieuwd of dit enthousiasme na de opening ook in de rest van Shanghai te merken is..

Olympisch kapsel

Zouden deze twee jongetjes op een morgen wakker zijn geworden en aan hun moeder hebben gevraagd: 'Mam, wij willen graag een nieuw kapsel, maar dan wel iets in de stijl van de Spelen, en niet in het Chinees, maar in het Engels'? Hopen deze ventjes op een internationale doorbraak? Hebben ze een weddenschap verloren (of gewonnen) op school?

Ik ben dol op weddenschappen, dus ik gok het laatste. De tweeling is niet de enige die wat met haar (en weddenschappen) heeft. Vorig jaar nog schoor schaatscoach Gerard Kemkers zijn hoofd kaal nadat hij twee Europese kampioenen had voortgebracht. Christiano Ronaldo heeft beloofd zijn hoofd kaal te scheren als hij aankomend seizoen minder dan twintig doelpunten maakt (ik hoop dat hij veel scoort!), maar waarom Marco van Basten vlak voor het EK ineens met een nieuwe haardos (of beter: zonder haardos) rondliep, blijft vooralsnog een raadsel.

Ik ben helaas een kei in het verliezen van weddenschappen, dus ik ben bang dat ik me niet aan een voorspelling ga wagen over het aantal te winnen gouden medailles in Beijing. Anders zou ik er over een paar weken weleens zo bij kunnen lopen...

Omdat ik over minder dan 24 uur in het vliegtuig zit, is het grote inpakken begonnen. Na nog eens 24 uur zit dan het zwaarste deel van de 'klus' erop: 18 uur stilzitten is niet mijn favoriete bezigheid. Laat staan in een vliegtuig. Gelukkig heeft Singapore Airlines enorm goede films beloofd; I will survive!
De volgende blog komt vast uit Shanghai. Ik zeg vast: Zaijian!