De blauwe shirtjes zijn overal

De eersten zie je al als je op het vliegveld bent. Je kunt ze tegenkomen op straat, meestal aan een tafeltje onder een parasol, in de metro, op het kruispunt van een groot verkeerspunt, voor de ingang van een stadion, in het stadion, overal eigenlijk. Ze zijn meestal jong, student en hebben een blauw t-shirt aan. In totaal zijn er ongeveer 70.000 vrijwilligers in Beijing.



Zelfs mijn hotel heeft een vrijwilliger. Bij aankomst komt hij me tegemoet. Deze jongen is student en als ik iets wil weten in het hotel moet ik naar hem vragen. Hij heeft alleen niet gezegd hoe hij heet en sinds onze eerste ontmoeting bij aankomst in het hotel is hij in geen velden of wegen te bekennen. Tot zover deze vrijwilliger. Meestal gaat het anders. De vrijwilliger is namelijk bijzonder goed getraind. Ten eerste in het uitspreken van enkele basiszinnen Engels. Als je een vragende blik op je gezicht hebt, komt er direct een vrijwilliger op je af met de vraag: "Can I help you?" en vervolgens komen alle vrijwilligers die in een straal van 100 meter in de buurt zijn ook even kijken of ze je kunnen helpen. Want vraag je namelijk niet de weg maar heb je een vraag in een moeilijkere categorie, is de kans groot dat de meerderheid van de vrijwilligers in de buurt het niet helemaal snapt. Sta je in het metrostation een kaartje te kopen bij een automaat en je kunt even niet de juiste muntstukken vinden dan graaien zo nog net niet je portemonnee uit je handen om met zijn drieën tegelijk de goede muntstukken voor je te pakken.



Bij de ingang van een stadion staan ze keurig in rijen opgesteld en zeggen ze allemaal "welcome" tegen elke westerling die langsloopt. Dat moet dus duizenden keren per dag gebeuren. Dat is in het begin supervriendelijk, maar als je tien Chinezen achter elkaar tegenkomt, vraag je je toch af of ze niet iets teveel vrijwilligers ingeschakeld hebben. Als je Ni hao terugzegt, beginnen ze trouwens spontaan te giechelen.

Mijn strengste vrijwilliger kwam ik tegen toen ik naar het internationale mediacentrum ging. Voor ik naar binnen mocht moest mijn tas door de controle. Er zat een flesje water in. Ik moest een slok water doorslikken van deze jonge snotneus. Toen bleek dat ik niet ter plekke in elkaar zakte mocht ik doorlopen.

En dan dit: deze dames kwam ik vanmorgen tegen bij het beachvolleybal. Ook vrijwilligers??